ایا سریال بی گناه ادامه هم گناه است

به گزارش خبرنگار ایمنا، کارگردانی مجموعه «بی‌گناه» را مهران احمدی بر عهده دارد و تهیه‌کننده آن مصطفی کیایی است. احمدی پیش از این دو فیلم سینمایی «مصادره» و «سگ‌بند» را کارگردانی کرده و «بی‌گناه» نخستین تجربه او در عرصه سریال‌سازی است. این مجموعه یک درام اجتماعی و پر بازیگر است که یکشنبه‌ها منتشر می‌شود.

آیا «بی‌گناه» ادامه «هم‌گناه» است؟

در جواب باید بگوییم خیر! «بی‌گناه» ادامه «هم‌گناه» نیست اما این دو مجموعه شباهت‌هایی با هم دارند که باعث شده است این شائبه به وجود آید که این دو سریال در ادامه یکدیگر است.

شباهت اول به اسامی این دو مجموعه بازمی‌گردد که ناخودآگاه مخاطب را به یاد «هم‌گناه» می‌اندازد.

دومین شباهت، حضور برادران کیایی است. در «هم‌گناه» مصطفی کیایی به عنوان کارگردان و محسن کیایی به عنوان نویسنده و بازیگر حضور داشتند، حالا در «بی‌گناه» مصطفی کیایی تهیه‌کننده و محسن کیایی به عنوان بازیگر، سرپرست نویسندگان و مجری طرح در کنار برادرش قرار گرفته است. علاوه بر آن تعدادی از عوامل پشت صحنه نیز در این دو سریال مشترک هستند. «بی‌گناه» و «هم‌گناه» بازیگران مشترک هم دارند، علاوه بر محسن کیایی، مسعود رایگان و رؤیا تیموریان نیز در هر دو مجموعه حضور دارند.

داستان «بی‌گناه» چیست؟

«بی‌گناه» که به سرپرستی محسن کیایی توسط عماد رضایی‌نیک و رضا علی‌پور به نگارش درآمده، روایتگر داستان زندگی بهمن مردانی است که برای کشف راز آنچه ۲۵ سال قبل باعث فرار او به خارج از کشور شده بود به ایران بازمی‌گردد. خانواده رشید فرشباف، استاد مشهور طراحی فرش پس از ورود بهمن به ایران، در موقعیت تازه‌ای قرار می‌گیرند؛ موقعیتی بسیار عجیب…

بهمن بعد از ۲۵ سال متوجه می‌شود بیهوده او را راهی غربت و خارج از ایران کرده‌اند و نقشه و فریبی در کار بوده است. او تصمیم می‌گیرد به ایران بازگردد تا به واقعیت پی ببرد….

درباره بازیگران

در «بی‌گناه»، تعداد بسیاری از بازیگران حضور دارند که حضورشان یکی از دلایل جذب مخاطب است. محسن کیایی، ویشکا آسایش، شبنم مقدمی، مسعود رایگان، مهرانه مهین‌ترابی، ابوالفضل امیری، نوید لایقی‌مقدم، رؤیا تیموریان، آتیلا پسیانی، مهران احمدی، ماهور الوند، نسرین نصرتی و هدیه بازوند، نقش‌های اصلی این سریال را بر عهده دارند. در این مجموعه ترکیبی از بازیگران مطرح در کنار بازیگران جوان و کمتر شناخته شده حضور دارند که می‌تواند ترکیبی برنده باشد. اما موضوع اینجا است که احمدی نتوانسته است از این ترکیب برنده به نفع سریال بهره ببرد. او در هدایت بازیگرانش ناموفق بوده است و سبب شده است از بازیگران توانمندی همچون شبنم مقدمی و آتیلا پسیانی، شاهد بازی‌هایی ضعیف باشیم.

اگرچه سعی شده است با گریم، سن محسن کیایی را افزایش پیدا کند اما باز هم تفاوت سنی او با شبنم مقدمی مشهود است و عشق میان آنها که نطفه اصلی داستان را شکل می‌دهد باورپذیر از آب درنیامده است.

مهران احمدی و نسرین نصرتی که پیش از این در سریال «پایتخت» به عنوان یک زوج همبازی بودند در «بی‌گناه» نیز یکی از زوج‌های سریال هستند. مسعود رایگان و مهرانه مهین‌ترابی هم پیش از «بی‌گناه» در سریال تلویزیونی «دلدادگان» زوج قصه بودند.

درباره سریال

در سریال «بی‌گناه» همچون «هم‌گناه» داستان یک خانواده بزرگ روایت می‌شود که هرکدام از آنها خرده داستانی دارند که در مجموع باعث شده است تا این مجموعه پرقصه باشد. در همان قسمت اول، همه شخصیت‌ها معرفی شدند و گره اصلی داستان باز شد. شاید نیازی به رو کردن تمام شخصیت‌ها در قسمت ابتدایی نبود تا فرصت معرفی بهتری دست می‌داد و رابطه میان آدم‌ها آنقدر گنگ اتفاق نمی‌افتاد. شاید بتوان گفت مشکل از آنجا شروع شده که احمدی در دو جایگاه مهم و متفاوت یعنی بازیگری و کارگردانی قرار گرفته و همین امر باعث شده است تا تمرکز از ذهنش دور شود و در کارگردانی شش دانگ نباشد.

در قسمت نخست با تصادف منوچهر و مرگ او مواجه می‌شویم که بدون کاشت و برداشت درست صورت می‌گیرد و نه تنها در مخاطب احساسی را برنمی‌انگیزد بلکه بلافاصله با پرتاب به ۴۰ روز بعد، سردرگمی‌هایش دو چندان می‌شود.

احمدی در هدایت بازیگران بسیار ناموفق عمل کرده است، به گونه‌ای که شاهد بازی‌های بد از بازیگران خوب هستیم. نسرین نصرتی در پایتخت بسیار مسلط و توانمند ظاهر شده بود اما حالا در «بی‌گناه» گویی همان نسرین «پایتخت» است که لهجه شمالی ندارد. صحنه دعوای او با دخترش سارینا و پسری که او را نیمه شب بیهوش جلوی در خانه رها کرده بود را به یاد آورید، این سکانس به جای آنکه تأثیرگذار باشد، بیشتر خنده‌دار از آب درآمده است.

احمدی خود نیز بازیگر توانمندی است، بازی‌های او در «آلزایمر»، «هیچ»، «بیست»، «آوای باران» و «می‌خواهم زنده بمانم» فراموش‌نشدنی است. اما بازی او در «بی‌گناه» هیچ حسی را به مخاطب منتقل نمی‌کند. او حتی نتوانسته است روی بازی خودش نیز سرمایه‌گذاری کند که این امر هم به حضورش در دو جبهه بازیگری و کارگردانی به صورت همزمان بازمی‌گردد.

ایراد بزرگ «بی‌گناه» تا اینجای کار، ضعف در کارگردانی است. احمدی نه تنها از میزانسن‌های بکر و خلاقانه استفاده نکرده است بلکه در انتقال حس اصلی و اساسی صحنه‌ها نیز عاجز است. برای مثال صحنه‌ای را به یاد آورید که عده‌ای با اسلحه، منفرد را دستگیر می‌کنند و با خود می‌برند، این صحنه آنقدر دم دستی و بدون هیجان اجرا شده است که بیشتر احساس می‌کنیم یک شوخی است و دوستان منفرد با او بازی می‌کنند.

در «بی‌گناه» به جنبش «می تو» هم اشاره شده است و یکی از خرده داستان‌های این مجموعه روایتگر همین مسئله است، اما تا به اینجای داستان، این قصه نیز به صورت الکن روایت شده است و نتوانسته است تأثیرگذار باشد.

هر چند هنوز برای قضاوت جدی‌تر درباره این سریال زود است، تنها می‌توان با قاطعیت در این باره نظر داد که حضور احمدی به عنوان بازیگر و کارگردان به صورت همزمان، تمرکز را از او گرفته است تا نتواند کارگردانی استانداردی از خود ارائه دهد و این گروه ستاره را به درستی هدایت کند.