سفر به آمریکا ۲؛ نسخه‌ی ادی مورفی بیشتر شبیه یک بازسازی کم اهمیت است
سی سال پس از ورود شاهزاده آکیم به ایالات متحده ، کمدی کمدی به America 2 ادی مورفی بیشتر از چشم غیر مسلح حرف برای گفتن دارد. قبل از واکاندا ، زاموندا وجود داشت ، و پادشاه ایجاد شده آفریقا ، شاهزاده آکیم ، با ادی مورفی در “سفر به آمریکا 2” بازگشت. همانطور که در کمدی معروف جان لاندیس در سال 1988 ، زاموندا کشوری غیر استعماری بود ، جایی که فرهنگ سیاهان به شکلی بی سابقه جشن گرفته می شد. به ویژه ، دیدگاه های متعدد او در قالب مد ، موسیقی و طنز مزخرف تا به امروز پذیرفته شده است.
متأسفانه ، بسیاری از منتقدان در آن زمان این فیلم را صرفاً یک افسانه تلقی کردند و نتوانستند تازگی ایجاد مخاطبان سیاه پوست توسط زاموندا را به انجام برسانند. سی سال بعد ، آنها جرأت تکرار اشتباه مشابه “پلنگ سیاه” را نداشتند ، به دلیل افراط گرایی غیور که آن را از دیگر فیلم های مارول متمایز می کند.
اما این ادی مورفی بود که آن را مطرح کرد و اکنون ، در سالهای طلایی کار کودکان ، این کمیک دوباره ظاهر شده و درآمد کسب کرده است. طنزآمیز این است که فروشگاه آمریکایی 288 میلیون دلار فروخت ، که برای موقعیت مالی هالیوود ضرر محسوب می شود و شکایت بزرگتر این است که آرت بوخوالد از سهم استودیو شکایت کرد. البته از زمان آمدن Akim به ایالات متحده ، جهان بسیار تغییر کرده است ، اما اگر به استودیو آمازون نگاه کنید ، Zamunda به همان شکل باقی مانده است. در حالی که نیمی از طنز ساده ، تکراری و سرگرم کننده است و از فیلم اول است. این ساده ترین راه برای مورفی و شرکت برای سفر به ایالات متحده است. با این حال ، طرفداران ممکن است احساس کنند که کارگردان کریگ برور (Dolemite Is My Name) استراتژی را زیر پا نگذاشته است و فیلم واقعاً در صدر جدول قرار دارد ، مانند فیلم بورات که آمازون سال گذشته اکران کرد. -dasa.
در ابتدای فیلم ، پادشاه یافا جففر (جیمز ارل جونز بزرگ) هنوز فرمانروای عالی زاموندا است ، اگرچه او مدت زیادی در این موقعیت نخواهد ماند. پادشاه احساس می کرد که در پایان کار سعی می کند قدرت را به فرزندش آکیم تحت سیستم انتقال قدرت قدیمی و موروثی تضمین کند. مشکل این است که آکیم و همسرش لیزا (شری هیدلی) سه دختر دارند اما هیچ وارثی ندارند ، یا آنها فکر می کنند.
شخصیت جدیدی به نام بابا (Arsenio Hall ، تظاهر به کشیش) داستان ما را روایت می کند که در سفر آکیم به نیویورک ، یک پسر نامشروع در پرونده ای متولد شد. حالا ، اگر او و دوستش سیمی (هال) فقط لوول (جرمین فاولر) را ببینند ، که البته باید دوباره به کوئینز نیویورک بروند ، زاموندا را از دست ژنرال آسان (وسلی اسنیپ) باز می دارد.
این بار ، آکیم برای مدت طولانی به ایالات متحده نمی آید و این واقعاً بد است ، زیرا سرگرم کننده ترین نمایش های فیلم قبلی نمایش هایی بودند که به نظر می رسید رهبر خوش تیپ آفریقا را بیش از او مورد توجه قرار داده است. عدالت اجتماعی بزرگ به طوری که آنها باهوش هستند. راهی برای شناسایی چنین تفاوتهای واضحی و نابرابری طبقاتی در کشورهای توسعه یافته آمریکا باید بعد از اوباما آسیب زیادی به آکیم وارد می کرد ، اما سفر او سریع و ناامید کننده بود.
بیشتر اوقات ، سفر به آمریکا 2 به مسیر آشنای فیلم اصلی باز می گردد ، تقریباً کلمه به کلمه ، یک دیالوگ طنز از نسخه اصلی ، اما لزوماً یکسان نیست. با این حال ، دیدن جادوی سیاه رونالد مک داول در زاموندا سرگرم کننده و جالب است. صحت دنباله آنقدر تغییر کرد که موسیقی او تماشاگران را به اواخر دهه 1980 بازگرداند ، زمانی که فیلم هایی مانند “دختر کارگر” سیاست جنسیتی را به تصویر کشیدند.
اگر آکیم در زاموندا بماند ، ملزم به پذیرش ازدواج تأیید شده است. در آن زمان ، افکار او این بود: “من به یک زن عاقل نیاز دارم و او نیز نیازهای من را درک می کند!” در مورد مواردی مانند پزشکی زنان ، سفر به ایالات متحده بسیار ارزشمند به نظر می رسد و در نهایت ، تلاش برای برقراری عدالت بر اساس جنسیت نتایج زیادی به همراه داشته است.
همانطور که قبلاً نیز گفته شد ، لسلی جونز (مری ، زن جسور و سخنگویی که نقش مادر لوول را بازی می کند) حضور خود را به گونه ای نشان می دهد که اکثر زنان با اندازه در فیلم جرات نمی کنند و برخی از محدوده های “دوران عقب نشینی در پسر” را از بین می برد. ذهن فاولر یک رمانتیک ، منحصر به فرد اما کمتر از مورفی نیست ، و با شروع عذرخواهی برای تصور مجدد شخصیت های فرعی که از قسمت اول گرفته شده اند ، فیلم آشفته می شود و پر از فیلم کاملاً انسانی است.
طرفداران فیلم آن زمان آن را نمی دانستند ، اما نسخه اولیه سفر به ایالات متحده آغاز همکاری مورفی و آرایشگر ریک بیکر بود. بیکر با لاندیس در An Werewolf American در لندن کار می کرد و از کارگردان آنها برای ساخت پروتزهایی استفاده می کرد که به مورفی و هال اجازه می داد در بین بازیکنان متعدد و تماشاگران گمنام باشند. آنها آنها را تا پایان نمایش نمی شناختند.
در بازسازی نسخه اصلی فیلم توسط منتقدان جنی و راجر ایبرت در سال 1988 ، این دو منتقد بحث کردند که آیا مورفی قدرت خود را از دست داده است و مطمئنا سفر به ایالات متحده تغییر دیگری در حس شوخ طبعی بزرگ او بود. بود. آنها می گویند: “این مورفی را به شیوه ای متعادل تر به مخاطبان معرفی کرد.”
منبع: Variety