دختر مسعود رایگان در فیلم بی گناه

به گزارش خبرگزاری ای بی سی مگ، در سریال «بی گناه» کاراکتر استاد کثرتی یک استاد بزرگ  نقاشی است که در شبکه های اجتماعی توسط چند زن به آزار متهم شده است و حالا قصه این کاراکتر به بخش های حساس خود رسیده است.

مصطفی و محسن کیایی که پیش از این در سریال «هم گناه» علاقه خود به موضوعات حساس و جنجالی اجتماعی نشان داده بودند، در سریال «بی گناه» هم به سراغ موضوعات اجتماعی زیادی از جمله جنبش می تو رفته اند. جنبشی که از هالیوود آغاز شد و در ماه های گذشته در سینما و به طور کلی هنر ایران هم حسابی جنجالی شد.

در سریال «بی گناه» یک استاد نقاش معروف از سوی چند زن مورد اتهام قرار گرفته و در پایان قسمت قبل با تعطیلی نمایشگاه نقاشی ها و تدریسش در دانشگاه روبه رو شد درحالی که در همین قسمت نشانه هایی از توطئه یک زن علیه این استاد نقاش دیدیم.

حال باید دید در ادامه چه اتفاقی برای این کاراکتر رخ می دهد و آیا قصه “بی گناه” قرار است این فرد را بیگناه نشان دهد یا مدارک دیگری برای آزارگر بودن او رو می شود.

سریال «بی گناه» یکشنبه ها از پلتفرم فیلیمو عرضه می شود. مهران احمدی، محسن کیایی، شبنم مقدمی، مسعود رایگان، رویا تیموریان، ویشکا آسایش و… بازیگران این سریال هستند که به تهیه کنندگی مصطفی کیایی و کارگردانی مهران احمدی تولید شده است.

55245

معرفی سریال بی گناه | کشف معمایی از سالیان دور

اولین کارگردانی مهران احمدی در شبکه ی نمایش خانگی سریالی است به نام بی گناه. سریالی که پخش آن دو هفته ای است که از فیلیمو آغاز شده و ماجرای اتفاقی قدیمی، یک عشقِ به ظاهر تمام شده، در دل یک خانواده را بررسی می کند. با زومجی همراه باشید.

مهران احمدی بعد از تجربه ی کارگردانی دو فیلم بلند سینمایی، مصادره (1396) و سگ بند (1398)، حالا با سریال بی گناه برگشته است. سریالی که محسن کیایی سرپرستگی نویسندگانِ آن را بر عهده داشته و برادرش، مصطفی، آن را تهیه کنندگی کرده است. طبق اخباری که تا این جا منتشر شده، بی گناه قرار است 22 قسمت داشته باشد. سریالی که در همین دو قسمت ابتدایی نشان داده که استراتژیِ اصلی اش در روایت ایجاد معما و سؤال در ذهن مخاطب است.

سؤالاتی که به تدریج و با گذشت زمان پاسخ داده می شوند. بی گناه داستان بهمن (با بازی محسن کیایی) را تعریف می کند که سال ها پیش مجبور شده کشور را ترک کند و حالا که بی خبر بازگشته است، دارد به دنبال دلایلی می گردد که او را وادار به ترک کشور کردند. مسعود رایگان، مهرانه مهین ترابی، ماهور الوند، شبنم مقدمی، آتیلا پسیانی، مهران احمدی، ویشکا آسایش و رؤیا تیموریان از جمه دیگر بازیگرانِ مطرحی اند که در این سریال نقش آفرینی کرده اند.

در ادامه، داستان دو قسمت ابتدایی فاش می شود.

همان طور که اشاره ی گذرایی شد، بی گناه در قسمت نخست با انبوه صحنه ها و سکانس هایی پُر شده است که سؤالاتی را در ذهن مخاطب پدید می آورند. سؤالاتی درباره ی گذشته ی کاراکترهای درگیر در قصه و نیز انگیزه ی آن ها. این که کیستند و چه کرده اند/می کنند و حالا دقیقن دارد چه اتفاقی می افتد.

در ابتدا، این مسئله اذیت کننده است و میزانی از سردرگمی را برای بیننده فراهم می کنند؛ اما هر چه که بیش تر در جریان سریال جلو می رویم، اتفاقات معنادارتر می شوند و ارتباط شان با هم دیگر واضح تر و مشخص تر. حتا در جریان روایت با فلاش بک هایی نیز سروکار داریم که گذشته ی شخصیت ها و بخشی از وقایعی را که سبب ساز وضعیت فعلی شده اند برای مان آشکارتر می کنند. بنابراین، می توان گفت که استراتژی فیلم نامه نویسان سریال ایجاد همین معماها و سؤال ها در ذهن مخاطب بوده است. سؤال هایی که به واسطه ی صحنه های کوتاه و تقریبن گنگِ اوایل روایت پیش می آیند. اما پازل ها رفته رفته کامل می شوند و روایت سروشکل مطبوع تری به خود می گیرد.

مسئله ی دیگری نیز که در قسمت نخست، علی الخصوص در نیم ساعت اول، اذیت کننده و تا اندازه ای درک نشدنی است سرعت بسیار زیادِ رخ دادن اتفاقات است. اتفاقات یکی پس از دیگری می افتند و، با توجه به این که توضیحی هم از جانب فیلم درباره شان داده نمی شود و اطلاعات مخاطب نیز درباره ی آن وقایع کم تر از خیلی کم است، مخاطب را سردرگم تر و متحیرتر می کنند. این مسئله نیز در ارتباط با مسئله ی پاراگراف پیشین قرار می گیرد. این دو تصمیم هایی اند که فیلم نامه نویسان برای سریال گرفته اند. تصمیم هایی که شبیه شمشیری دولبه هم جذابیت روایت را بیش تر کرده اند و هم این ضربات را به سریال زده اند.

با این همه، سریال کم کم مسیر داستانی اش را برای مخاطب روشن تر می کند. هر چه جلوتر می رویم، واقعه ها معنادارتر و ارتباط شان با یک دیگر فهمیدنی تر می شود. شخصیت ها بیش تر شکل می گیرند و نوع روابط شان و نیز کارکردشان در قصه مشخص تر می شود. بنابراین، مخاطبی که به تماشای بی گناه می نشیند باید کمی حوصله به خرج دهد تا بتواند از شکل گرفتن تار و پودِ طراحی شده برای داستان لذتِ بیش تری ببرد.

فیلم نامه اما با دو مشکل عمده روبه روست که باعث شده است سریال در بعضی لحظات تا اندازه ای آماتور و سرسری به نظر برسد. اولین مسئله کوتاه بودنِ بیش از حد صحنه های سریال است. بسیاری از صحنه ها جوری نوشته شده اند که فقط و فقط وظیفه ی اطلاع رسانی را ایفا می کنند و بس. دو یا چند کاراکتر دیالوگ هایی سریع، معدود و کوتاه با یک دیگر دارند و چند نکته ای را که مخاطب باید بداند با یک دیگر ردوبدل می کنند و تمام.

این درست که یکی از درس های مهمِ فیلم نامه نویسی این است که «صحنه را از میانه شروع کنید»، ولی این به این معنا نیست که صحنه ها این قدر کوتاه باشند. کوتاه بودنِ این چنینی صحنه ها باعث می شود آن حس ضرباهنگِ بیش از اندازه سریع راحت تر به مخاطب منتقل شود و نیز باعث می شود صحنه ها خام دستانه به نظر برسند. نه خبری از فضاسازی هست، نه کاراکترپردازی (علی الخصوص نهفته در اکت های کاراکترها)، نه اجرایی دریادماندنی و نه چیزِ دیگری.

برای مثال، می توان به صحنه ای اشاره کرد که در آن مهتاب (آسایش) برای بستن قراردادی کاری به فرش فروشیِ فرشباف ها آمده است. کلّ این صحنه که حاوی محتوی مهمی است ــ صحبت درباره ی کار و بستن قراردادِ کاری برای یکی از فرش فروشی های مهم و معتبر شهر ــ بسیار کوتاه و سرسری به اتمام می رسد. دیالوگ هایی اندک بین شخصیت ها درمی گیرد و بعد ناگهان توافق بین شان حاصل می شود. چیزی که صحنه را باورناپذیر و غیرمنطقی نشان می دهد. آن هم درحالی که ابریشم (مهین ترابی) شخصیتی است که بعدتر می گوید: «پول خرج کردن برای من بدونِ این که بدونم دارم چی کار می کنم یه کمی مشکله»؛ ولی به راحتی و بدون هیچ گونه سؤال و جوابی، مهتاب را استخدام می کند. در هر صورت، این شتاب زدگی در نوشتن و اجرای صحنه ها اولین ضربه ای است که فیلم  نامه به سریال زده است. شتاب زدگی ای تقریبن از همان جنسی که ریتم بسیار سریع اتفاقات سریال را نیز باعث می شد.

دومین نکته ی قابل بررسی دیالوگ نویسی های سریال است. دیالوگ نویسی هایی بسیار خام دستانه و بی ظرافت. دیالوگ هایی که انگار فقط بار انتقال اطلاعات را به دوش می کشند ــ آن هم به ساده ترین و ابتدایی ترین صورتی که می توان تصور کرد. برای مثال به صحنه ی زیر و دیالوگ های ردوبدل شده دقت کنید:

در یکی از فلاش بک های فیلم، بهمن (کیایی) و دوست ش سراسیمه واردِ خانه می شوند.

بهمن: حالا چه غلطی بکنیم؟

جلیل: بابا، تو چرا این قدر ترسیده ی؟ من فقط گفتم ریخته ن سعید مطلّبی و رضا نصرتی رو جلوی در دانشگاه گرفته  ن. همین.

بهمن: همین؟! یعنی جلوی درِ خونه ی شما نرفته ن؟

جلیل: نمی دونم.

بهمن: نمی دونی یا نمی خوای بگی؟

جلیل: ببین، بهمن، یه چیزی می گم نترسی ها. صبح مامان م می گفت دو نفر لباس شخصی اومده ن دم خونه ی ما.

همان طور که دیده می شود، دیالوگ ها ــ علی الخصوص آن هایی که برای جلیل نوشته شده اند ــ مستقیمن برای انتقال اطلاعات کاربرد دارند. جملاتی به مستقیم ترین و غیرهنرمندانه ترین شکل ممکن. حتا روند منطقی و روانی نیز بینِ دیالوگ ها جریان ندارد. به چهار خط پایانی دیالوگ های این صحنه نگاه کنید تا منظور من را بهتر متوجه شوید. این صحنه ی به خصوص به دلیلِ بازی های بدی هم که در آن صورت گرفته اند جزو نمونه هایی است که در ذهن مخاطب ماندگارتر می شوند؛ وگرنه می توان نمونه ی این دیالوگ نویسی ابتر و ساده انگارانه را در بسیاری از نقاط سریال رصد کرد.

نمونه ای دیگر جایی است که جانا (الوند) در حالِ مکالمه ای کوتاه با مادرش (مقدمی)، پس از مرگ پدرش، است. جایی که درباره ی خانه ی اجاره ایِ پدر و چیزهای دیگر صحبت می کنند. صحنه ای که پتانسیلی بالا داشته و به تمامی حرام شده است. از این منظر که مکالمه ی مادر و دختر در چنین شرایطی می توانست بسیار بار عاطفی بیش تری داشته باشد و بدل به صحنه ای مفصل تر شود، اما با همان استراتژی های غلط در نگارش صحنه ها و دیالوگ ها، بدل به چیزی ناپخته و باورناپذیر شده است.

با همه ی این ها، به نظرمی رسد که بی گناه لااقل داستان جذابی برای تعریف کردن ندارد. بی ظرافتی های دیگرِ سریال ــ هم در فیلم نامه و هم در اجرا ــ تا اندازه ای باعث می شود که رابطه ی بیننده ی حرفه ای با سریال خراب شود؛ ولی جذابیت داستان، این که مشخص شود همه ی این معماها و تار و پودها در آخر چه گونه به هم متصل و مربوط می شوند، نقطه ی قوتی است که سریال می تواند رویش حساب باز کند. با توجه به این که همه چیز به مسئله ی بهمن و خروج اجباری اش از کشور برنمی گردد و این میان، پای معماها و سؤال های دیگری نیز در میان است.