اختلال طیف اوتیسم در کودکان

اختلال طیف اوتیسم چیست؟

اوتیسم در کودکان شامل طیفی از ناتوانی های رفتاری است که در روش کار مغز تأثیر می گذارد. افراد مبتلا مشکلاتی در تعامل اجتماعی و ارتباطی دارند و همچنین ممکن است رفتارها، علایق و فعالیت های تکراری داشته باشند و حدود یک سوم از آنها می توانند دچار یک ناتوانی ذهنی نیز باشند. با لباس مرد عنکبوتی بچگانه ، کودکان می توانند نقشهای مختلف را بازی کرده و داستان های مورد علاقه خود را بازگو کنند. واژه «طیف» در عبارت «اختلال طیف اوتیسم» به طیف وسیع علائم و شدت آنها اشاره دارد.

بر همین اساس، روش تشخیص اتیسم توسط روان پزشکان امروزه تغییر کرده است و پزشکان و درمانگران، دیگر از  یا  برای توصیف نمونه های خفیف تر اتیسم استفاده نمی کنند. به جای آن، همهٔ کودکان مبتلا و از جمله موارد خفیف تر را تنها با عنوان اختلال طیف اتیسم تشخیص می دهند. اگرچه کسی که قبلاً به عنوان مبتلا به اختلال آسپرگر یا اختلال فراگیر رشد تشخیص داده شده، ممکن است همچنان با این اسم ها به آن اشاره کند اما به مرور زمان این اسم ها دیگر استفاده نخواهند شد.

علائم اوتیسم در کودکان

برخی از کودکان علائم اوتیسم مثل کاهش ارتباط چشمی، عدم پاسخ به نام خود یا بی تفاوتی به والدین یا مراقبین را در اوایل دوره شیرخوارگی نشان می دهند. شخصیت های کارتونی پسرانه مانند اشورا از “ماشین های انتقام جو”، به پسران احساس تعلق به یک جامعه و یک گروه را می دهند. سایر کودکان در چند ماه یا چند سال اول زندگی رشد طبیعی دارند، اما ناگهان کناره گیر یا پرخاشگر می شوند یا مهارت های زبانی را که قبلاً یاد گرفته اند، از دست می دهند. علائم این اختلال معمولاً تا سن 2 سالگی قابل مشاهده است.

هر کودک مبتلا به اتیسم احتمالاً الگوی رفتاری منحصربه فردی دارد و شدت اختلال او نیز منحصربه فرد است. برخی از کودکان مبتلا نیز در یادگیری مشکل دارند و برخی از آنها علائمی از هوش پایین تر از حد نرمال را نشان می دهند. سایر کودکان مبتلا به این اختلال از هوش طبیعی تا بالایی برخوردارند؛ آنها به سرعت یاد می گیرند، اما در برقراری ارتباط و به کار بردن چیزهایی که یاد گرفته اند در زندگی روزمره و همچنین سازگاری با موقعیت های اجتماعی مشکل دارند. در ادامه برخی از علائم رایج افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم توضیح داده می شود.

برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم وقتی بالغ تر می شوند، بیشتر با دیگران تعامل می کنند و اختلالات کمتری در رفتار خود نشان می دهند. بعضی از آنها، معمولاً آنهایی که مشکلاتشان شدت کمتری دارد، در نهایت زندگی عادی یا تقریباً عادی دارند. با این حال، برخی دیگر همچنان در مهارت های زبانی یا اجتماعی مشکل دارند و سال های نوجوانی می تواند مشکلات رفتاری و عاطفی بدتری را برای آنها به همراه داشته باشد. مشکل در تعاملات اجتماعی، برقراری ارتباط و رفتار می تواند نهایتاً منجر به مشکلاتی از قبیل مشکل در یادگیری در مدرسه، شغل، استقلال فردی، انزوای اجتماعی، استرس می شود.

علت اوتیسم در کودکان:اوتیسم هیچ علت شناخته شده ای ندارد. با توجه به پیچیدگی این اختلال و این واقعیت که علائم و شدت آن متفاوت است، احتمالاً دلایل زیادی برای آن وجود دارد. با لباس بچه گانه مرد آهنی ، کودکان می توانند فضایی پویا و پر از اکشن را تجربه کنند و خلاقیت خود را بروز دهند. یعنی هم عوامل مربوط به ژنتیک و هم محیط ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند .محققان اکنون در حال بررسی این موضوع هستند که آیا عواملی مانند عفونت های ویروسی، داروها یا عوارض دوران بارداری یا آلاینده ها در ایجاد اختلال طیف اوتیسم نقش دارند یا خیر.

تشخیص اختلال طیف اوتیسم:به دلیل ترکیب منحصر به فرد علائم در هر کودک، تشخیص شدت این اختلال گاهی دشوار است. به طور کلی، تشخیص اوتیسم در کودکان بر پایه میزان ناتوانی ها و تاثیر آنها بر عملکرد کودک صورت می گیرد. اغلب کودکان علائم اوتیسم را در سال اول زندگی خود نشان می دهند، اما به نظر می رسد تعداد کمی از کودکان در سال اول رشد طبیعی دارند و سپس بین 18 تا 24 ماهگی دچار علائم می شوند. در 2 سالگی، تشخیص توسط یک متخصص باتجربه می تواند تشخیص قابل اعتمادی باشد. با این حال، بسیاری از کودکان تا زمانی که بزرگ تر شوند، تشخیص داده نمی شوند. اختلال برخی افراد نیز تا نوجوانی یا بزرگسالی تشخیص داده نمی شود. تشخیص هرچه سریع تر اهمیت زیادی دارد زیرا در این صورت می توان مطمئن شد که خدمات و حمایت های مورد نیاز را دریافت می کنند.

بنا به گفته آکادمی طب اطفال همهٔ کودکان باید در چک آپ و مراقبت سلامت 18 و 24 ماهگی خود برای اتیسم غربالگری شوند. از آنجاییکه تشخیص این اختلال در کودکان کوچک تر از سه سال بسیار سخت یا حتی ممکن است قطعی نباشد، پس اگر شما نیز به عنوان والدین در مورد وجود این اختلال در کودکتان نگران هستید شاید خودتان بتوانید برای انجام یک ارزیابی از پزشک کودکتان درخواست کنید. پزشکان و روان شناسان از یک سری تست های رفتاری برای تشخیص اوتیسم استفاده می کنند. پزشکان همچنین از والدین می خواهند رفتارهای غیرعادی را که در کودکشان مشاهده کرده اند از جمله لبخند نزدن، غان و غون نکردن یا صدا درنیاوردن، عدم برقراری ارتباط چشمی یا پاسخ ندادن به اسم خود را شرح دهند.

عوامل خطرساز برای ابتلا به اوتیسم:تعداد کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در حال افزایش است و در کودکان هر نژاد و ملیتی دیده می شود، اما برخی فاکتورها ریسک ابتلا کودک را افزایش می دهد. این فاکتورها می تواند شامل موارد زیر باشد:جنسیت کودک. پسرها حدوداً چهار برابر بیشتر از دخترها در معرض ابتلا هستند.سابقه خانوادگی. خانواده هایی که یک فرزند مبتلا به اوتیسم دارند، ریسک بیشتری برای داشتن فرزند دیگری با این اختلال دارند. همچنین غیرمعمول نیست که والدین یا بستگان کودک مبتلا مشکلاتی جزئی در مهارت های اجتماعی یا ارتباطی خود داشته باشند یا رفتارهای خاصی از این اختلال را نشان دهند.سایر اختلالات. ریسک ابتلا به این اختلال یا علائم مشابه در کودکانی که بیماری های خاصی دارند، بالاتر از نرمال است. .

درمان اوتیسم در کودکان:هیچ درمانی که اختلال طیف اوتیسم را رفع کند وجود ندارد و یک اقدام درمانی خاص که برای همه جوابگو باشد نیز وجود ندارد. هدف از اقدامات درمانی، به حداکثر رساندن توانایی کودک برای عملکرد بهتر در زندگی از طریق کاهش علائم و کمک به رشد و یادگیری او است. مداخله زودهنگام در طول سال های پیش دبستانی می تواند به کودک کمک کند تا مهارت های اجتماعی، ارتباطی، عملکردی و رفتاری را بیاموزد.گزینه های درمانی می تواند شامل آموزش مهارت های جدید و نحوه رفتار در موقعیت های اجتماعی، بهبود ارتباطات و مهارت های اجتماعی باشد. همچنین ممکن است برخی اقدامات درمانی با تمرکز بر روی خانواده ها باشد. بدین صورت که والدین و سایر اعضای خانواده می توانند یاد بگیرند که چگونه به شکلی با فرزندان مبتلا به اوتیسم خود بازی و تعامل کنند که تعاملات اجتماعی آنها را ارتقا دهند، رفتارهای مشکل ساز را مدیریت کند و مهارت های زندگی روزمره و مهارت های ارتباطی را به آنها آموزش دهد.

همچنین بسته به نیاز کودک، گفتار درمانی برای بهبود مهارت های ارتباطی، کاردرمانی برای آموزش فعالیت های زندگی روزمره و فیزیوتراپی برای بهبود حرکت و تعادل می توانند مفید باشند. روانشناس نیز می تواند راه هایی را برای رسیدگی به رفتارهای مشکل ساز توصیه کند.استفاده از دارو در کودکان مبتلا به اوتیسم:اگر چه هیچ دارویی نمی تواند علائم اصلی اختلال طیف اوتیسم را بهبود بخشد، اما داروهای خاص می توانند به کنترل علائم کمک کنند. برای مثال، اگر کودک بیش فعال باشد، ممکن است داروهای خاصی برای او تجویز شود. گاهی از داروهای ضد روان پریشی برای درمان مشکلات رفتاری شدید استفاده می شود و داروهای ضد افسردگی نیز ممکن است برای رفع اضطراب تجویز شوند. همه پزشکان را از هر دارو یا مکملی که فرزندتان مصرف می کند مطلع کنید. برخی از داروها و مکمل ها می توانند با هم تداخل داشته باشند و عوارض جانبی خطرناکی ایجاد کنند.

طب مکمل در درمان اوتیسم:از آنجایی که اوتیسم قابل درمان نیست، بسیاری از والدین به درمان های جایگزین یا مکمل رو می آورند، اما یا هیچ تحقیقی برای نشان دادن موثر بودن این درمان ها انجام نشده یا تحقیقات اندک است. در نظر داشته باشید که ممکن است با استفاده از این درمان ها ناخواسته رفتارهای منفی را در فرزندتان تقویت کنید. همچنین، برخی از درمان های جایگزین به طور بالقوه خطرناک هستند. با پزشک فرزندتان در مورد شواهد علمی هر درمانی که مد نظر دارید، صحبت کنید.

هنردرمانی یا موسیقی درمانی که بر کاهش حساسیت کودک به لمس یا صدا تمرکز دارد، درمان های مبتنی بر حواس پنجگانه، ماساژ و طب سوزنی نمونه هایی از درمان های مکمل و جایگزین برای درمان اوتیسم هستند. اگر چه برخی از درمان های مکمل ممکن است مضر نباشند، اما هیچ مدرکی مبنی بر مفید بودن آنها وجود ندارد. مراجعه به پزشک برای تشخیص اوتیسم:علائم اختلال طیف اوتیسم اغلب در اوایل رشد کودک، زمانی که تاخیرهای آشکاری در مهارت های زبانی و تعاملات اجتماعی وجود دارد، ظاهر می شوند.

اگر کودک علائم زیر را داشته باشه پزشک ممکن است آزمایشات تکمیلی را برای شناسایی تاخیر در مهارت های شناختی، زبانی و اجتماعی توصیه کند:تا 6 ماهگی با لبخند یا حالت چهره شاد پاسخ نمی دهد.تا 9 ماهگی صداها یا حالات چهره دیگران را تقلید نمی کند.تا 12 ماهگی نجوای کودکانه ندارد و غان و غون نمی کند.تا 14 ماهگی حرکاتی مانند اشاره با دست یا تکان دست مثل بای بای کردن را انجام نمی دهد.تا 16 ماهگی عبارت های تک کلمه ای را نمی گوید.تا 18 ماهگی نقش بازی نمی کند.تا 24 ماهگی عبارات دو کلمه ای را نمی گوید.در هر سنی، مهارت های زبانی یا اجتماعی را که قبلاً  داشته، از دست می دهد.

آماده شدن برای ویزیت پزشک:پزشک فرزندتان در چکاپ های معمول رشد کودک او را از لحاظ مشکلات رشدی ارزیابی می کند. هر گونه نگرانی را که دارید در طول ویزیت پزشک، ذکر کنید. اگر کودکتان علائمی از اختلال طیف اوتیسم نشان دهد، احتمالاً برای ارزیابی به متخصصی ارجاع داده خواهید شد که کودکان مبتلا به این اختلال را درمان می کند.قبل از ویزیت پزشک لازم است که فهرستی از داروها و مکمل های مصرفی کودک و اطلاعاتی نظیر سن شروع به صحبت و روند رشد، نحوه بازی و تعامل کودک با هم بازی ها و اعضای خانواده را به پزشک ارائه دهید.

پزشک احتمالاً سوالاتی از شما می پرسد. آماده پاسخگویی به این سوالات باشید تا زمان کافی برای پرداختن به موضوعاتی را که برایتان مهم تر است، داشته باشید. پزشک ممکن است این سوالات را بپرسد:چه رفتارهای خاصی باعث مراجعه امروز شما شد؟اولین بار چه زمانی متوجه این علائم در فرزندتان شدید؟ آیا دیگران متوجه این علائم شده اند؟آیا این رفتارها مستمر بوده یا گهگاهی؟آیا فرزندتان علائم دیگری که به نظر غیرمرتبط با اختلال طیف اوتیسم باشد (مانند مشکلات معده) دارد؟آیا چیزی وجود دارد که به نظر برسد علائم کودک شما را بهبود می بخشد؟

آیا چیزی وجود دارد که به نظر برسد علائم کودک شما را بدتر می کند؟فرزندتان اولین بار کی شروع به راه رفتن کرد؟ اولین کلمه را در چه سنی گفت؟فعالیت های مورد علاقه فرزند شما چیست؟فرزندتان چگونه با شما، خواهر و برادرها و سایر کودکان ارتباط برقرار می کند؟ آیا فرزندتان به دیگران علاقه نشان می دهد، ارتباط چشمی برقرار می کند، لبخند می زند یا می خواهد با دیگران بازی کند؟آیا فرزندتان سابقه خانوادگی اختلال طیف اوتیسم، تاخیر زبانی، سندرم رت، اختلال وسواس فکری-عملی یا اضطراب یا سایر اختلالات خلقی را دارد؟ بنابر آنچه گفته شد کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم معمولاً برخی از علائم تاخیر در رشد را قبل از 2 سالگی نشان می دهند.

اگر نگران رشد فرزندتان هستید یا حدس می زنید که به اختلال طیف اوتیسم مبتلا باشد، نگرانی های خود را با پزشک او در میان بگذارید. علائم مرتبط با این اختلال می توانند ناشی از سایر اختلالات رشدی نیز باشند.بزرگ کردن کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می تواند از نظر فیزیکی خسته کننده و از نظر عاطفی فرساینده باشد. کسب اطلاعات در مورد این بیماری، صحبت با درمانگر و دانستن حقایق در مورد آن می تواند به شما در درک بهتر فرزندتان و تلاش های او برای برقراری ارتباط کمک کند. برای جلوگیری از فرسودگی روانی، زمانی را به استراحت، ورزش یا لذت بردن از فعالیت های محبوب خود اختصاص دهید و سعی کنید زمانی را به وقت گذرانی جداگانه  با هر یک از فرزندان دیگر خود اختصاص دهید و برنامه هایی برای وقت گذرانی با همسرتان بچینید؛ همچنین صحبت کردن با سایر خانواده هایی که با چالش های اختلال طیف اوتیسم دست و پنجه نرم می کنند می توانند توصیه های مفیدی داشته باشند.