انواع مصدر در انگلیسی

در آموزش انگلیسی بازرگانی ، مصدر (Infinitive) شکل پایه و بدون صرف فعل است که می تواند نقش های مختلفی در جمله ایفا کند. این شکل از فعل، برخلاف افعال شخصی (Finite Verbs)، زمان، شخص یا تعداد فاعل را نشان نمی دهد و به همین دلیل به آن فعل غیرشخصی (Non-finite Verb) نیز می گویند. درک صحیح کاربردهای مصدر، چه با “to” و چه بدون آن، برای تسلط بر ساختار جملات و قواعد گرامری زبان انگلیسی ضروری است و به شما کمک می کند تا بیان دقیق تر و روان تری داشته باشید. این عنصر گرامری یکی از مهم ترین اجزای کلام در ساختار جمله محسوب می شود.

مصدر چیست؟

مصدر (Infinitive) در واقع همان شکل اصلی و ریشه ای فعل است که از نظر گرامری، بدون هیچ گونه تغییر زمانی یا توافق با فاعل در جمله ظاهر می شود. این شکل از فعل می تواند در موقعیت های مختلف نقش اسم، صفت یا قید را بازی کند و به همین دلیل، در دسته افعال غیرشخصی (Non-finite Verbs) قرار می گیرد. مصدرها ابزاری قدرتمند برای افزایش پیچیدگی و دقت معنایی جملات در زبان انگلیسی هستند.

این شکل های فعلی غیرشخصی به ما این امکان را می دهند که بدون نیاز به فاعل جدید یا صرف فعل، اطلاعات بیشتری را به جمله اضافه کنیم. در زبان انگلیسی، مصدر به دو شکل اصلی ظاهر می شود: مصدر با “to” (To-Infinitive) و مصدر بدون “to” (Bare Infinitive). هر یک از این اشکال، قواعد و کاربردهای خاص خود را دارند که در ادامه به تفصیل به آن ها خواهیم پرداخت و با مثال های واضح، نحوه استفاده صحیح از آن ها را بررسی خواهیم کرد. فهم این مفاهیم گرامری، پایه و اساس ساخت جملات پیچیده تر و طبیعی تر را در زبان انگلیسی فراهم می آورد.

کاربرد مصدر با To

مصدر با “to” یا “To-Infinitive” یکی از پرکاربردترین اشکال مصدر در زبان انگلیسی است که از ترکیب “to” و شکل پایه فعل ساخته می شود (To + Verb). این ساختار می تواند در نقش های گوناگونی در جمله ظاهر شود، از جمله فاعل، مفعول، متمم فاعلی، صفت یا قید. کاربرد این نوع مصدر بسیار گسترده است و درک آن، کلید ساخت جملات پیچیده و معنایی دقیق در گرامر انگلیسی است.

یکی از اصلی ترین کاربردهای مصدر با “to”، بیان هدف یا قصد از انجام کاری است. به عنوان مثال، در جمله “I came here to study” (من برای مطالعه به اینجا آمدم)، “to study” هدف آمدن را مشخص می کند. همچنین، بسیاری از افعال رایج در زبان انگلیسی مانند “want”، “need”، “decide”، “plan”، “hope” و “agree” با مصدر با “to” همراه می شوند. این ترکیب ها به ما کمک می کنند تا خواسته ها، تصمیمات و انتظارات را به وضوح بیان کنیم. در ادامه به جزئیات بیشتری از زمان ها و موقعیت های استفاده از این نوع مصدر خواهیم پرداخت.

زمان استفاده از مصدر با To

مصدر با “to” در موقعیت های گوناگونی در جمله به کار می رود که شناخت آن ها برای استفاده صحیح از این ساختار حیاتی است. یکی از رایج ترین کاربردهای آن، بیان هدف یا دلیل انجام یک عمل است. به عنوان مثال، “She studies hard to pass the exam” (او سخت مطالعه می کند تا امتحان را قبول شود). در این جمله، “to pass” هدف از مطالعه را نشان می دهد.

مصدر با “to” همچنین می تواند پس از برخی افعال خاص قرار گیرد. لیستی از این افعال شامل “agree” (موافق بودن)، “decide” (تصمیم گرفتن)، “hope” (امیدوار بودن)، “learn” (یاد گرفتن)، “manage” (مدیریت کردن)، “plan” (برنامه ریزی کردن)، “promise” (قول دادن)، “refuse” (رد کردن)، “seem” (به نظر رسیدن)، “tend” (تمایل داشتن)، “try” (تلاش کردن) و “want” (خواستن) می شود. مثال: “I want to learn English” (من می خواهم انگلیسی یاد بگیرم). علاوه بر این، مصدر با “to” می تواند به عنوان فاعل جمله نیز به کار رود، مانند “To err is human” (اشتباه کردن انسانی است)، هرچند این ساختار در زبان روزمره کمتر رایج است و معمولاً با “it” جایگزین می شود: “It is human to err”.

مصدر با To بعد از صفات

یکی از کاربردهای مهم و رایج مصدر با “to”، قرار گرفتن آن پس از صفات است. این ساختار معمولاً برای توضیح بیشتر در مورد صفت، بیان احساسات، واکنش ها یا قضاوت افراد به کار می رود. به عنوان مثال، وقتی می گوییم “I am happy to see you” (از دیدن شما خوشحالم)، “to see you” دلیل خوشحالی را مشخص می کند.

صفات متعددی وجود دارند که می توانند با مصدر با “to” ترکیب شوند. برخی از این صفات شامل “glad” (خوشحال)، “sorry” (متاسف)، “pleased” (راضی)، “anxious” (مضطرب)، “eager” (مشتاق)، “difficult” (دشوار)، “easy” (آسان)، “impossible” (غیرممکن)، “important” (مهم)، “necessary” (ضروری)، “ready” (آماده)، “willing” (مایل)، “afraid” (ترسیده)، “surprised” (متعجب) و “certain” (مطمئن) هستند.

مصدر با “to” پس از صفات، اغلب برای بیان علت یا نتیجه یک حالت یا ویژگی، یا برای توصیف بیشتر صفت به کار می رود و به درک بهتر مفهوم جمله کمک شایانی می کند.

برای مثال: “It is hard to believe” (باور کردنش سخت است) یا “She is ready to go” (او آماده رفتن است). این ساختار در ساخت جملات توصیفی و بیانی بسیار مفید و رایج است و به خواننده یا شنونده کمک می کند تا عمق و دلیل احساس یا ویژگی بیان شده را درک کند.

کاربرد مصدر بدون To

مصدر بدون “to” که به آن “Bare Infinitive” یا “Zero Infinitive” نیز گفته می شود، شکل پایه فعل است که بدون حرف اضافه “to” به کار می رود. این نوع مصدر، برخلاف مصدر با “to”، در موارد خاص و محدودی مورد استفاده قرار می گیرد، اما شناخت این موارد برای تسلط بر گرامر زبان انگلیسی ضروری است. یکی از اصلی ترین کاربردهای آن، پس از افعال کمکی وجهی (Modal Verbs) است که در ادامه به تفصیل به آن خواهیم پرداخت.

علاوه بر افعال کمکی، مصدر بدون “to” پس از برخی افعال حسی و ادراکی مانند “see” (دیدن)، “hear” (شنیدن)، “feel” (احساس کردن)، “watch” (تماشا کردن) و “observe” (مشاهده کردن) نیز به کار می رود، به خصوص زمانی که فاعل فعل حسی، مفعول جمله باشد. مثال: “I saw him leave” (من دیدم که او رفت). همچنین، پس از افعالی مانند “let” (اجازه دادن) و “make” (مجبور کردن)، مصدر بدون “to” استفاده می شود. مثال: “Let me help you” (بگذار کمکت کنم) و “She made me laugh” (او مرا خنداند). درک این الگوها به شما کمک می کند تا جملات را به درستی و طبیعی تر بسازید.

زمان استفاده از مصدر بدون To

مصدر بدون “to” یا “Bare Infinitive” در چندین موقعیت گرامری خاص در زبان انگلیسی به کار می رود. رایج ترین کاربرد آن پس از افعال کمکی وجهی است، که در بخش بعدی به آن خواهیم پرداخت. اما علاوه بر آن، این نوع مصدر در ساختارهای دیگری نیز ظاهر می شود. یکی از این ساختارها، پس از افعال حسی مانند “see”، “hear”، “feel”، “watch” و “notice” است، به ویژه زمانی که می خواهیم عملی را که توسط مفعول انجام شده است، بیان کنیم. مثال: “I heard her sing” (من شنیدم که او آواز می خواند).

همچنین، پس از افعال “let” (اجازه دادن) و “make” (مجبور کردن یا باعث شدن)، مصدر بدون “to” به کار می رود. مثال: “Don’t let him go” (اجازه نده برود) و “My parents made me study” (والدینم مرا مجبور به مطالعه کردند). نکته مهم این است که اگر فعل “make” به صورت مجهول به کار رود، مصدر با “to” می گیرد: “I was made to study”. عباراتی مانند “had better” (بهتر است) و “would rather” (ترجیح می دهم) نیز همیشه با مصدر بدون “to” همراه می شوند. مثال: “You had better leave now” (بهتر است الآن بروی) و “I would rather stay home” (ترجیح می دهم در خانه بمانم). این کاربردهای خاص، تفاوت های کلیدی بین مصدر با “to” و بدون “to” را برجسته می کنند.

مصدر بدون To و افعال کمکی

یکی از مهم ترین و رایج ترین کاربردهای مصدر بدون “to” (Bare Infinitive)، قرار گرفتن آن بلافاصله پس از افعال کمکی وجهی (Modal Verbs) است. افعال کمکی وجهی شامل “can” (توانستن)، “could” (می توانست)، “may” (ممکن است)، “might” (شاید)، “must” (باید)، “shall” (باید/خواهم)، “should” (باید)، “will” (خواهم) و “would” (خواهم/تمایل دارم) می شوند. این افعال همیشه با شکل پایه فعل و بدون “to” می آیند تا معنای خاصی از امکان، الزام، اجازه، توانایی یا احتمال را به فعل اصلی اضافه کنند.

مثال ها به خوبی این قاعده را نشان می دهند: “She can swim very well” (او می تواند خیلی خوب شنا کند)، “You should study harder” (شما باید سخت تر مطالعه کنید)، “They might arrive late” (آنها ممکن است دیر برسند). در هیچ یک از این موارد، “to” قبل از فعل اصلی قرار نمی گیرد. این قاعده یکی از بنیادی ترین اصول گرامر زبان انگلیسی در خصوص استفاده از افعال کمکی است و به ساختار جملات آینده، احتمالی و الزامی شکل می دهد. درک این ترکیب برای هر زبان آموزی حیاتی است، زیرا اشتباه در آن می تواند منجر به ساختار نادرست جمله و ابهام در معنا شود.

تفاوت مصدر با To و بدون To

تفاوت اصلی بین مصدر با “to” (To-Infinitive) و مصدر بدون “to” (Bare Infinitive) در کاربردها و ساختارهای گرامری آن ها نهفته است. هرچند هر دو شکل پایه فعل هستند، اما در موقعیت های متفاوتی به کار می روند و درک این تمایز برای دقت در زبان انگلیسی ضروری است. مصدر با “to” معمولاً برای بیان هدف، پس از برخی افعال خاص (مانند want, decide, hope)، پس از صفات (مانند happy, easy, important) و به عنوان فاعل یا مفعول جمله استفاده می شود. این نوع مصدر انعطاف پذیری بیشتری در نقش های گرامری دارد.

در مقابل، مصدر بدون “to” کاربردهای محدودتری دارد. اصلی ترین و رایج ترین مورد استفاده آن، پس از افعال کمکی وجهی (modal verbs) مانند “can”، “should”، “will” است. همچنین، پس از افعال حسی مانند “see”، “hear”، “feel” (در ساختارهایی که مفعول به دنبال فعل حسی می آید) و پس از افعال “let” و “make”، مصدر بدون “to” به کار می رود. این تفاوت ها نشان دهنده قواعد خاصی است که زبان انگلیسی برای اتصال افعال به یکدیگر یا بیان هدف و حالت های مختلف دارد. درک این تمایزات به شما کمک می کند تا جملات را با ساختار صحیح و معنای دقیق بیان کنید و از اشتباهات رایج گرامری پرهیز کنید.

مصدر بعد از حروف اضافه

در گرامر زبان انگلیسی، یک قاعده مهم و اساسی این است که پس از حروف اضافه، معمولاً از مصدر (Infinitive) استفاده نمی شود. به جای آن، شکل -ing فعل که به آن جِراند (Gerund) یا اسم فعلی گفته می شود، به کار می رود. جِراند در این حالت نقش یک اسم را ایفا می کند و می تواند مفعول حرف اضافه قرار گیرد. این قاعده در بسیاری از عبارات و اصطلاحات رایج در زبان انگلیسی مشاهده می شود و برای دقت در بیان ضروری است.

برای مثال، به جای گفتن “I am interested to learn English”، صحیح آن “I am interested in learning English” (من به یادگیری انگلیسی علاقه مندم) است. در اینجا، “in” حرف اضافه است و “learning” (جِراند) پس از آن آمده است. مثال دیگر: “She is good at playing the piano” (او در نواختن پیانو مهارت دارد). در این جمله، “at” حرف اضافه و “playing” جِراند است. این قاعده کلی، یکی از تفاوت های کلیدی بین مصدر و جِراند را نیز نشان می دهد. هرچند ممکن است در برخی موارد خاص و نادر، ساختارهایی با “to” و فعل پس از آن دیده شود (مانند “look forward to + Gerund” که “to” در اینجا بخشی از یک فعل عبارتی است و نه حرف اضافه معمول)، اما قاعده عمومی این است که پس از حروف اضافه، جِراند به کار می رود.

مصدر معلوم در انگلیسی

مصدر معلوم (Active Infinitive) در زبان انگلیسی به شکلی از فعل اشاره دارد که فاعل یا انجام دهنده عمل به صورت واضح مشخص و فعال است. در این ساختار، تاکید بر روی فاعل و عملی است که او انجام می دهد. مصدر معلوم می تواند هم به صورت “To-Infinitive” (to + verb) و هم به صورت “Bare Infinitive” (verb) به کار رود، بسته به قواعد گرامری مربوط به فعل اصلی جمله. این نوع مصدر، بخش جدایی ناپذیری از ساختار جملات فعال است و درک آن به شما کمک می کند تا منظور خود را به روشنی بیان کنید.

برای مثال، در جمله “I want to help you” (من می خواهم به شما کمک کنم)، “to help” یک مصدر معلوم است و “I” فاعل و انجام دهنده عمل کمک کردن است. یا در “Let me go” (بگذار بروم)، “go” یک مصدر معلوم بدون “to” است و “me” (که در اینجا مفعول فعل “let” است اما انجام دهنده عمل “go”) فاعل آن است. کاربرد اصلی مصدر معلوم در بیان اهداف، خواسته ها، توانایی ها و اعمال مستقیم فاعل است. این ساختارها به ما اجازه می دهند تا جملاتی با فاعل مشخص و عملی واضح بسازیم و در ارتباطات روزمره و نوشتار رسمی بسیار پرکاربرد هستند.

کاربرد مصدر معلوم

مصدر معلوم در زبان انگلیسی کاربردهای وسیعی دارد و در بیان اعمالی که فاعل جمله به صورت فعال آن ها را انجام می دهد، نقش کلیدی ایفا می کند. یکی از اصلی ترین کاربردهای آن، بیان هدف یا قصد است، مانند “He came to study” (او برای مطالعه آمد). در این مثال، فاعل “He” به صورت فعال عمل “مطالعه” را انجام می دهد.

همچنین، پس از بسیاری از افعال رایج که بیانگر خواست، نیاز، تصمیم یا امید هستند، مصدر معلوم با “to” به کار می رود. افعالی چون “decide” (تصمیم گرفتن)، “plan” (برنامه ریزی کردن)، “hope” (امیدوار بودن) و “agree” (موافق بودن) از این دسته اند. مثال: “They decided to travel” (آنها تصمیم گرفتند سفر کنند). در این جمله، “they” فاعل انجام دهنده عمل “travel” هستند. مصدر معلوم بدون “to” نیز پس از افعال کمکی وجهی (مانند can, must, should) و افعال حسی (مانند see, hear) به کار می رود، مثلاً “She can speak English” (او می تواند انگلیسی صحبت کند) یا “I saw him run” (من او را در حال دویدن دیدم). در تمام این موارد، تاکید بر روی فاعل و عمل مستقیم اوست.

مصدر مجهول در انگلیسی

مصدر مجهول (Passive Infinitive) در زبان انگلیسی به ساختاری اطلاق می شود که در آن، عمل فعل بر روی فاعل انجام می شود و انجام دهنده اصلی کار یا مشخص نیست یا اهمیت کمتری دارد. این ساختار اغلب در جملات رسمی تر و زمانی که تمرکز بر نتیجه عمل است، به کار می رود. فرمول کلی مصدر مجهول به صورت “to + be + past participle” است. این ساختار نشان می دهد که فاعل، گیرنده عمل است و نه انجام دهنده آن.

مصدر مجهول می تواند پس از افعال وجهی (Modal Verbs) مانند “should”، “may”، “could” و “must” به کار رود. مثال: “The report should be submitted by Friday” (گزارش باید تا جمعه ارسال شود). در این جمله، “report” فاعل است، اما عملی (ارسال شدن) بر روی آن انجام می شود. همچنین، پس از برخی افعال دیگر که معمولاً با مصدر با “to” می آیند، می توان از مصدر مجهول استفاده کرد، مانند “He wants to be respected” (او می خواهد مورد احترام قرار گیرد). در این مثال، “respect” عملی است که بر روی “he” انجام می شود. درک این ساختار برای بیان دقیق تر و پیچیده تر مفاهیم در زبان انگلیسی، به ویژه در متون آکادمیک و رسمی، ضروری است.

کاربرد مصدر مجهول

مصدر مجهول (Passive Infinitive) کاربردهای خاصی در زبان انگلیسی دارد که عمدتاً بر روی عملی تمرکز می کند که بر فاعل جمله صورت می گیرد، نه عملی که فاعل انجام می دهد. این ساختار زمانی مفید است که انجام دهنده عمل نامشخص باشد، کم اهمیت باشد، یا نخواهیم آن را بیان کنیم. فرمول اصلی آن “to + be + past participle” است و می تواند در موقعیت های مختلف گرامری ظاهر شود.

یکی از رایج ترین کاربردهای مصدر مجهول، پس از افعال وجهی (Modal Verbs) است. مثال: “The car must be repaired” (ماشین باید تعمیر شود). در اینجا، کسی که ماشین را تعمیر می کند مشخص نیست و تمرکز بر روی نیاز به تعمیر است. همچنین، پس از برخی افعال که معمولاً با مصدر با “to” می آیند، می توان از مصدر مجهول برای بیان عمل مجهول استفاده کرد. مثال: “She expects to be invited to the party” (او انتظار دارد به مهمانی دعوت شود). در این جمله، “invited” عملی است که بر “she” انجام می شود. علاوه بر این، در ساختارهایی که نیاز به بیان اجبار یا ضرورت مجهول داریم، این مصدر به کار می رود: “There is nothing to be done” (کاری نیست که انجام شود). این ساختار برای افزودن عمق و پیچیدگی به جملات، به ویژه در نوشتار رسمی و آکادمیک، اهمیت زیادی دارد.

مقایسه مصدر با To و Gerund

مصدر با “to” (To-Infinitive) و جِراند (Gerund) هر دو اشکال غیرشخصی فعل در زبان انگلیسی هستند، اما کاربردها و نقش های متفاوتی در جمله ایفا می کنند. درک تمایز و شباهت های این دو برای تسلط بر گرامر انگلیسی حیاتی است. مصدر با “to” (to + verb) اغلب برای بیان هدف، قصد، یا پس از افعال و صفات خاصی به کار می رود. جِراند (verb + -ing) در درجه اول نقش اسم را دارد و می تواند فاعل، مفعول، یا متمم جمله باشد، و همچنین پس از حروف اضافه می آید.

تفاوت کلیدی در معنا و کاربرد نهفته است. برخی افعال می توانند هم با مصدر با “to” و هم با جِراند بیایند، اما معنای جمله تغییر می کند. مثال: “I stopped smoking” (من سیگار کشیدن را ترک کردم – ترک عادت) در مقابل “I stopped to smoke” (من متوقف شدم تا سیگار بکشم – بیان هدف). این تفاوت ظریف می تواند معنای جمله را به کلی تغییر دهد. در ادامه به جزئیات بیشتری از تفاوت های معنایی و ساختاری این دو و مواردی که می توانند جایگزین هم شوند، خواهیم پرداخت. انتخاب صحیح بین مصدر و جِراند به فعل اصلی، ساختار جمله و معنای مورد نظر بستگی دارد.

تفاوت to infinitive و for gerund

تفاوت بین “to + infinitive” و “for + gerund” در زبان انگلیسی عمدتاً به نقش گرامری و معنای هدفی که بیان می کنند، باز می گردد. “To + infinitive” اغلب برای بیان هدف یا مقصدیک عمل به کار می رود. به عبارت دیگر، نشان می دهد که چرا کاری انجام می شود. مثال: “I went to the library to study” (من به کتابخانه رفتم تا مطالعه کنم). در اینجا، “to study” هدف از رفتن به کتابخانه را مشخص می کند.

در مقابل، “for + gerund” (for + verb-ing) کمتر برای بیان هدف به کار می رود و بیشتر برای بیان دلیل یا کاربرد یک شیء یا مفهوم استفاده می شود. مثال: “This knife is for cutting bread” (این چاقو برای بریدن نان است). در این جمله، “for cutting” کاربرد چاقو را توضیح می دهد. همچنین، “for + gerund” می تواند برای بیان دلیل یا علت انجام کاری، به خصوص زمانی که “for” نقش حرف اضافه را دارد، استفاده شود: “Thank you for helping me” (ممنون که به من کمک کردی). این تمایز معنایی و کاربردی، کلیدی است و به شما کمک می کند تا در انتخاب ساختار مناسب برای بیان منظور خود، دقیق عمل کنید.

جایگزینی مصدر با To به جای Gerund

در زبان انگلیسی، در برخی موارد خاص و با افعال مشخصی، هم مصدر با “to” و هم جِراند می توانند به عنوان مفعول یا متمم فعل اصلی به کار روند. اما نکته مهم این است که حتی اگر هر دو از نظر گرامری صحیح باشند، ممکن است معنای جمله تغییر کند یا یکی از دیگری رایج تر و طبیعی تر باشد. افعالی مانند “like”، “love”، “hate”، “prefer”، “start”، “begin”، “continue” و “propose” از جمله افعالی هستند که می توانند هم با مصدر با “to” و هم با جِراند همراه شوند و معمولاً تفاوت معنایی چشمگیری ایجاد نمی کنند، یا تفاوت بسیار ظریف است.

مثال: “I like to swim” و “I like swimming” هر دو به معنای “من شنا کردن را دوست دارم” هستند و در بسیاری از موارد قابل جایگزینی هستند. با این حال، برخی افعال مانند “stop” و “remember” تغییر معنایی قابل توجهی ایجاد می کنند. “I stopped smoking” (ترک سیگار) در مقابل “I stopped to smoke” (توقف برای سیگار کشیدن). این نشان می دهد که جایگزینی همیشه بدون تغییر معنا نیست و باید به فعل اصلی و قصد گوینده توجه کرد. درک این ظرافت ها به شما کمک می کند تا انتخاب های دقیق تری در ساختار جملات داشته باشید و به روان تر شدن گفتار و نوشتار شما کمک می کند.

چه زمانی باید از مصدر با “to” و چه زمانی از مصدر بدون “to” استفاده کنیم؟

مصدر با “to” پس از افعال و صفات خاص یا برای بیان هدف می آید. مصدر بدون “to” بعد از افعال کمکی وجهی (مانند can, must) و افعال حسی (مانند see, hear) و همچنین پس از “let” و “make” استفاده می شود.

آیا می توان بعد از حروف اضافه از مصدر استفاده کرد؟

خیر، به طور کلی بعد از حروف اضافه در زبان انگلیسی از مصدر استفاده نمی شود. در این موارد، شکل -ing فعل که به آن جِراند (Gerund) می گویند، به کار می رود.

آیا تفاوتی بین “to + infinitive” و “for + gerund” وجود دارد؟

بله، “to + infinitive” بیشتر برای بیان هدف یا قصد به کار می رود، در حالی که “for + gerund” معمولاً برای بیان دلیل، کاربرد یا مناسب بودن چیزی استفاده می شود و به ندرت برای هدف است.

آیا همه افعال کمکی با مصدر بدون “to” می آیند؟

بله، تمامی افعال کمکی وجهی (Modal Verbs) مانند can, could, may, might, must, shall, should, will, would همیشه با مصدر بدون “to” همراه می شوند.

آیا بعد از صفات همیشه باید از مصدر با “to” استفاده کنیم؟

بله، معمولاً پس از صفات در زبان انگلیسی از مصدر با “to” استفاده می شود تا دلیل یک احساس یا ویژگی خاص را توضیح دهد یا اطلاعات بیشتری درباره آن صفت ارائه دهد.