جود لا: هالیوود خوب توانسته رؤیای آمریکایی را به جهان بفروشد

حضور بازیگران غیرآمریکایی در سینمای هالیوود همیشه متداول بوده است. از نظر این غول صنعت فیلم هیچ استعدادی باقی نمانده است. از آنجا که رویای آمریکایی جهانی است ، تقریباً غیرممکن است که در سراسر جهان بازیگری پیدا شود که آرزوی حضور در هالیوود را نداشته باشد. این چیست که جهان به این جهان نگاه می کند و به کیفیت عمل نگاه می شود.

جود لا مظهر جنبش مدرن مرزی بین مرزی است. صنعت فیلم در ایالات متحده و بریتانیا در هم تنیده شده است. از آنجا که تعداد زیادی فیلم هالیوودی در انگلستان ساخته می شود ، تفکیک این دو سخت است. روزگار ذهنیت قدیمی انگلیسی گذشته است. جود لا گفت: “مدت زیادی طول کشید تا بفهمم این نوع تفکر انگلیسی اشتباه است.” “و مهم نیست که کسی فکر می کند بزرگتر ، روشن تر و بهتر است.”

جود لا یکی از موفق ترین بازیگران غیرآمریکایی در سینمای هالیوود است. اگرچه دور از دوران زندگی خود است ، او سابقه نسبتاً درخشانی در سینما دارد و همچنان در فیلم ها و اخیراً سریال ها در اینجا و آنجا ظاهر می شود. “لانه” جدیدترین فیلم جود لاو است که هنگام انتشار با گاردین مصاحبه کرد. این بازیگر انگلیسی درباره نقش خود در “لانه” ، حضور آنها در سینما و درگیری بین فرهنگ های انگلیسی و آمریکایی صحبت کرد ، که هیچ ارتباطی با موضوع فیلم ندارد.

لا ، هنوز تازه وارد صنعت فیلم در دهه 2000 بود ، آنقدر سرش شلوغ بود که اولین هفته فیلمبرداری دشمن را در گیتس گذراند و بقیه روز را سپری کرد. هفته گذشته در نیویورک تمریناتی را با استیون اسپیلبرگ با عنوان “Artigence هوش ”(AI). او گفت در آن زمان فکر می کرد که وضعیت ادامه خواهد داشت.

اما این اتفاق نیافتاد؛ یا برای بازیگری مانند جود لا ، که می خواست و کارهای زیادی هم در خانه و هم در هالیوود ارائه می داد. با این حال ، آمریکا برای او غریبه بود. تنها حضور او در سینمای هالیوود بود که America La را برای او ساخت ، قبل از آن برای او یک “رویای دور” بود.

جود لا: “وقتی بچه بودم ، همیشه آمریکا را تماشا می کردم. منتظر بودیم ببینیم در آنجا چه اتفاقی می افتد. هر فیلمی همیشه برای اولین بار در ایالات متحده نمایش داده می شد. به عنوان مثال ، من شنیدم که ایندیانا جونز یا جنگ ستارگان جدید منتشر شد. یا می بینیم. صف فیلم در تلویزیون و گفتن ، پس کی نوبت ماست؟ او همیشه از ما جلوتر به نظر می رسید. “آمریکایی ها توانستند با زیرکی این شیوه زندگی را که بسیار متفاوت به نظر می رسید بفروشند باشکوه و سرگرم کننده ، برای همه. “

“لا” ، جدیدترین فیلم لا ، نوشته شان دورکین ، که بر مسائل بین اروپا و ایالات متحده تمرکز دارد ، داستان شکست ازدواج روری است ، یک دلال محبت مغرور و بزرگ بریتانیایی و الیسون ، متعادل. و همسر محتاط او از آمریکایی ها ، که مربی اسب بودند ، گفت. در ابتدای داستان ، او و دو فرزندش زندگی مسالمت آمیزی در شهر نیویورک دارند. به نظر می رسد وضعیت جسمانی آنها خوب است ، اما شغلی وجود دارد که روری در لندن پیدا کرده است. بنابراین خانواده از آمریکا مهاجرت کردند و به مناطق روستایی سابق لندن بازگشتند.

وقایع فیلم در زمان سختی در روابط اروپا و آمریکا اتفاق می افتد. سال 1986 بود و اوج رابطه ریگان و تاچر بود ، اندکی قبل از تغییر در ساختار موسسات مالی و قوانین لندن ، معروف به بیگ بنگ. این امر فرهنگ مالی انگلستان و ایالات متحده را به هم نزدیک کرد. بنابراین ، علاوه بر درگیری های فردی ، “لانه” به تضاد دو ملیت ، ذهنیت سنتی انگلیسی ، محافظه کاران و استکبار در برابر روحیه جنگ طلب و موفق آمریکایی می پردازد. رویای آمریکایی مبتنی بر سرمایه اقتصادی و طرز فکر مبتنی بر تحرک اجتماعی مبتنی بر انگلیسی است.

همانطور که روری به همکارانش در لندن گفت: “در آمریکا ، همه معتقدند که می توانند هر کاری را که می خواهند انجام دهند ؛” در اینجا شما باید به آنچه با آن متولد شده اید بسنده کنید. در دریا ، او می خواست این دو فرهنگ را با هم ترکیب کند. از مدیرش: “ترکیب واقعی سنتهای انگلیسی و مدرن آمریکایی.” البته دلیل اصلی موفقیت روری در “شغلش” اعتماد به نفس او بود. اما این جنبه از شخصیت او در مواجهه با انگلیسی در این باره گفت: “او دو سال از زمان خود جلوتر بود.” این طور است. ‘

با نگاهی به دوران کودکی خود ، لا این ذهنیت سنتی انگلیسی را به خاطر می آورد: خیلی حواس پرت نشوید. به تمام داشته های خود قانع باشید. “اما این واقعاً برای کسی که مشتاق این موضوع است ، که همیشه در مورد چگونگی رشد و پیشرفت او فکر می کند ، ناامید کننده است.”

شان درکین فیلمساز کانادایی الاصل تا سن 11 سالگی در لندن و اطراف آن زندگی کرد و سپس به همراه خانواده اش به نیویورک رفت. برای او ورود او به ایالات متحده یک شوک بزرگ فرهنگی بود.

شان درکین: “وقتی در سال 1993 به نیویورک آمدم ، دنیای کمی متفاوت از فیلم بود. من مطمئن نیستم چگونه و چرا ، اما انرژی کاملاً متفاوتی در فضا حاکم بود ، یک موقعیت. یک ذهن کاملاً متفاوت.” برهنه و سریع “.

درکین به The Nest گفت: “فیلم ها در مورد روابط هستند و وقتی مردم با هم ارتباط برقرار نمی کنند.” “اکنون که همه ما می توانیم ارتباط بهتری برقرار کنیم ، به یاد داریم که هرگز چنین کاری نکرده ایم.”

آیا انگلیس و آمریکا اکنون نزدیکتر هستند؟ آیا فاصله اروپا و آمریکا از دهه 1980 کاهش یافته است؟ درکین می گوید: “وقتی بیست سال بعد برای ساختن فیلمم به لندن برگشتم ، متوجه شدم که فاصله بین بریتانیا و ایالات متحده خیلی خوب نیست.” من تفاوت زیادی ندیدم “من بیشتر انگلیسی احساس می کردم.”

لا گفت: “بله.” مسافت قطعاً کوتاهتر است. البته عوامل قانع کننده دیگری نیز وجود دارد که نباید از آنها غافل شد ، مانند دسترسی به اطلاعات و ارتباط 24 ساعته. یا در پانزده سال گذشته ، استفاده مداوم و بیش از حد از تلفن همراه. حالا همه در یک دوره هستند. “و ما همه در یک فرهنگ آشنا زندگی می کنیم که تقریباً یکسان است و از نظر روحی نیز رو به زوال هستیم.” لا به تعبیر خودش می خندد. به نظر می رسد انگلیسی ها در داخل آمریکایی ها را در داخل سرنگون می کنند.

منبع: نگهبان