فیلم پدر؛ در جست‌وجوی خاطرات از دست رفته

نام فلوریان زلر برای بینندگان ایرانی چندان عجیب نیست. چندین نمایشنامه او به فارسی ترجمه شده و یکی دو مورد از آنها به روی صحنه رفته است ، از جمله نمایش “اگر بمیری” با بازی الهام کردا ، رضا بهبودی و ستاره پسیانی و راهنمایی سمانه زندی نژاد. “پدر” اولین فیلم زلر به عنوان کارگردان فیلم است و نمایشنامه نویس فرانسوی را به عنوان یک استعداد نوظهور در دنیای سینما معرفی می کند.

با انتقاد از فیلم ، داستان در خطر فاش شدن است.

هنگام تماشای فیلم “پدر” ممکن است فیلم “هنوز آلیس” ساخته گوتیرز و وست مورلند با بازی جولین مور را به خاطر بسپارید که در سال 2014 ساخته شد و درباره پروفسوری در دانشگاه بود که می دانست بیماری در دست آلزایمر است و کاملاً فراموش شده است. به فیلم فلوریان زلر بیشتر از “هنوز آلیس” است. اول از همه ، مشابه بازی زلر ، این فیلم همچنین در مورد روابط صحبت می کند و این بار در مورد رابطه پدر و دختر است. دختران پیوند پدر با جهان خارج هستند. نقاط ارتباط آنها در زندگی و علیرغم اختلاف نظرها ، به هم وابسته هستند.

البته گاهی پدرش او را مورد آزار و اذیت قرار می داد. او مدام خواهر گمشده اش ، لوسی را تحسین می کند و به نظر می رسد دختر محبوبش است. گاهی او را به خاطر اعمالش سرزنش می کند ، و حتی اگر او به او بگوید که با مردی ملاقات کرده است ، به چهره ای ناباور نگاه می کند که باعث رنجش دختر می شود. با وجود همه اینها ، آنتونی به او وابسته است. این تنها چیزی بود که از زندگی او باقی مانده بود به جز اپرای غم انگیزی که می خواست بشنود و پنجره های خانه اش به او اطمینان می داد که هنوز جایی روی زمین است که پاهایش محکم است.

بیشتر فیلم به جزئیات این رابطه می پردازد. نحوه رهایی آنها از تمام سوء تفاهم ها و درگیری هایی که بین آنها وجود دارد باعث نمی شود که آنها برای یکدیگر متاسف باشند. دو صحنه با او و پدرش در حال حرکت هستند زیرا میزانسن طوری تنظیم شده است که گویی آنها همیشه از یکدیگر س questionsال می پرسند. در میان بدرفتاری های پیرمرد و صداقت و ناراحتی دختر ، هر بار که صف پایان می یابد ، یکدیگر را تشویق می کنند به گونه ای که ما را وادار می کند قبل از بیماری آنتونی فکر کنیم که رابطه پدر و دختر چگونه باید باشد.

منتقدان غربی “پدر” را با “عشق هانکه” مقایسه کرده اند. و اشتباه نکنید. تماشای هر دو فیلم کار سختی است و هر دو در ذهن شما باقی می مانند جایی که مدت هاست غم خود را برطرف نکرده اید.

هنرمندان آنتونی هاپکینز و اولیویا کلمن نیز در اینجا نقش مهمی ایفا می کنند. بازی برای هر دو شگفت انگیز بود. سطح کلاسهای رفتاری که در دانشگاه تدریس می شود بسیار بالا است. شخصیت آنتونی نیاز به کمی عقب نشینی دارد ، کاری که آنتونی هاپکینز با عشق و بی طرفی انجام می دهد. عملکرد آنها را با بسیاری از بازیگران دیگر که جای بیمار را می گیرند مقایسه کنید و آنقدر دلسوز شده اند که حال تماشاگران را بد کرده است. هاپکینز ولی می تواند نقش فردی مبتلا به آلزایمر را به گونه ای بازی کند که در بیننده احساس همدلی ، عشق و حتی احترام ایجاد کند. به عنوان مثال سکانسی است که او در سکوت به اپرا گوش می دهد و یک سی دی در وسط کار پخش می شود. با بیرون آوردن سی دی و تمیز کردن آرام آن با حوله ، مراقب بزرگان باشید. یک حرکت ساده و در عین حال باشکوه که توجه شما را به خود جلب می کند.

ویدئویی در پشت نمایش “پدر” در رسانه های اجتماعی منتشر شده است که نشان می دهد آنتونی هاپکینز نشسته و در حال نواختن پیانو ایستاده است. این همان نواختن مداوم ساز نیست. به نظر می رسد آنتونی تا حدودی این ضعف و پیری را حفظ کرده است. او خم شد و برادر کوچکترش بزرگتر از قبل به نظر می رسید. هاپکینز آنتونی را می شناخت.

از سوی دیگر ، اولیویا کلمن بینش بیشتری نسبت به مسئولیت های مراقبت از پدر سالخورده خود و تصمیم گیری قاطع در مورد ماندن در کنار او یا نداشتن آن دارد. این فیلم ، از نامش تا دنباله های آن ، متعلق به آنتونی است و در حالی که او را پر می کند ، حضور او ضروری است. کلمن در حال انجام یک بازی دفاعی درخشان است. بدون هیجان زیاد ، درگیری احساسی دختر را به تصویر می کشد و مخاطب فیلم را ناراحت می کند. تحریک پذیری و خستگی خود را بدون استفاده از حرکات دست و بدن و حالات چهره نشان می دهد. اگر اسکار عادلانه باشد ، امسال بازیگری بهتر از اولیویا کلمن وجود نخواهد داشت.

دومین نکته فیلم زلر ، که آن را به اثری دیگر در چنین فیلمی و فیلمی حساس و منحصر به فرد تبدیل می کند ، روایت فیلم از منظر بیماری آلزایمر است. زلر فقط با تغییرات جزئی در میزانسن ها و جزئیات محل ، می توانست سردرگمی و فراموشی آنتونی را برای تماشاگران تجسم کند. بازیگران و شخصیت های مختلف به نوبت عمل می کنند و گاهی اوقات ما به اندازه آنتونی در مورد واقعیت گیج می شویم. واقعاً کدام یک از این زنان درست می گوید؟ کدام یک از این مردان همسر او است؟ و آیا چنین چیزی به عنوان پرستار مانند لوسی وجود دارد یا خیر؟

ناگهان خود را در وسط گردابی وحشتناک می بینید که آنتونی در آن زندگی می کند. “پدر” احتمالاً هر یک از بینندگان خود را می ترساند که خود را آلزایمر تصور کند و این نتیجه فیلمی بسیار ظریف و هنرمندانه است.

هاروکی موراکامی ، نویسنده ژاپنی می گوید: “مهم نیست چقدر رنج می برید ، هرگز حافظه خود را از دست نخواهید داد.” فیلم “پدر” تأییدی بر این عبارت است. درد مرگ دختر آنتونی در یک تصادف رانندگی مطمئناً غیرقابل تصور بود ، اما فراموش کردن مرگ لوسی و ندانستن اینکه چرا او از او چیزی نشنیده است وحشتناک تر بود.

حافظه یکی از با ارزش ترین دارایی های جهان است. ما نه تنها به خاطرات خوب چسبیده ایم. فیلم “پدر” به شما یادآوری می کند که لحظه ای که می توانید این آخرین لحظات را در حافظه خود تصور کنید یک نعمت است.

منتقدان غربی این فیلم را با “عشق” هانکه مقایسه کرده اند. و اشتباه نکنید. تماشای هر دو فیلم کار سختی است و هر دو در جایی هستند که مدت ها است غم خود را برطرف نکرده اید. این یکی از آن فیلم هایی نیست که به شما احساس خوبی می دهد ، اما قطعاً یکی از آن فیلم هایی است که ارزش زندگی را به شما یادآوری می کند.

این یک فیلم جذاب برای شماست اما داستان پیچ و تاب نمی خورد ، زیرا هیچ پیچ و تابناک تر از مسیر زندگی تا مرگ وجود ندارد.

تریلر فیلم پدرم

قصه: فلوریان زلر
فیلمساز: فلوریان زلر ، کریستوفر همپتون (بر اساس نمایشنامه ای از زلر)
بازیکنان: آنتونی هاپکینز ، اولیویا کلمن
عدد فرا بحرانی: 88 از 100
امتیاز Imdb برای فیلم: 8.3 از 10
نامزد شش جایزه اسکار: در رده های بهترین بازیگر مرد ، بهترین بازیگر نقش مکمل مرد ، بهترین بازیگر ، بهترین تدوین ، بهترین طراحی تولید ، بهترین فیلم
خلاصه داستان: آنتونی مردی مبتلا به بیماری آلزایمر است و دخترش می خواهد از او مراقبت کند ، اما آنتونی با پرستاران مخالف است و معتقد است که می تواند به تنهایی این کار را انجام دهد.
یادداشت نویسنده: 4 از 5

انتقاد از پدر فیلم ، دیدگاه خود نویسنده است و الزاماً موضع ای بی سی مگمگ نیست.